Sinds ik mijn akte heb, is Foske nog nooit mee geweest op schade. De plek waar ik vandaag zit, is ideaal voor haar, geen greppels, geen andere hindernissen, en ze is ook nog eens jarig, 9 alweer, dus mijn keuze is gemaakt: Foske gaat mee.
Om 4:50 uur zijn we gesetteld. Het weer is fantastisch, nog koel genoeg en een lekkere wind om te vliegen. Voor zessen heb ik de eerste twee kauwen al binnen. Foske geniet met volle teugen. Ik ook. Komt er weer een, en nog een. Dan een duif, snel en dwars. Niet mijn sterkste kant, maar hoppa, hebben! En een kraai.
Het is even wat rustiger, op meeuwen en zwaluwen na. Ah, komt weer een kauw. En nog twee. Ik hou het voor gezien. Voor Foske is het haar laatste warme wild. Het is genoeg, maar deze ochtend neemt niemand ons meer af. Ik heb in Jeppe een topjachthond, en zoonlief Hauke staat ook al te trappelen. Het is waanzinnig dat Foske al vijf reservejaren heeft gekregen, en vooral dat ik haar sinds drie jaar weer terug de jacht in heb weten te revalideren. Wat een kanjer ❤️! Emotioneel is het wel. Helemaal met pensioen gaat ze nog niet; zweetwerk houden we er nog even in.
